De frustratie die je voelt als je iets moet opgeven wat je eigenlijk niet wilt opgeven.
Je wilt eigenlijk verder maar verder op dezelfde manier gaat niet meer.

Je wilt samen in therapie om er samen uit te komen maar er is geen samen meer.
Je begrijpt niet waarom de ander de problemen niet ziet, niet wil zien.

Waarom ben ik het niet waard om voor te vechten?

Het voelt alsof je faalt.
Samen zou je het kunnen oplossen maar alleen heb je geen schijn van kans.

De angst voor hoe nu verder.
De angst voor het alleen zijn.
De angst voor het alleen doen.
De angst voor het opnieuw beginnen.
De angst voor al de pijn en het verdriet voelen.

Alles komt weer boven, omdat iemand die ik lief heb nu in deze situatie zit.

En weer , net als toen, zou ik het zo graag willen veranderen.
Maar het enige wat je kunt doen is het accepteren en voor jezelf kiezen.

Je kunt namelijk alleen dat veranderen wat je eerlijk van jezelf onder ogen ziet.