Eind vorig jaar was ik klaar voor iets groots. Het voelde echt alsof alles wat ik wilde volbrengen had volbracht en meer. Het voelde echt als ‘klaar’, ergens waar ik een jaar lang naar toe had geleefd.
Klaar voor iets groots maar niets groots gebeurde.
Dit valt zo tegen. Alsof mijn voorgevoel fout was.

De reden der redenen gebeurde niet.
Natuurlijk kan het altijd nog gebeuren maar wanneer hou je op met zulke onduidelijkheden te geloven? Hoe lang blijf je vertrouwen op je voorgevoel?

Alles gebeurt met een reden. Wetende dat we die reden er zelf aan toe kennen.

-Je kan kiezen voor een put van zelfmedelijden over het waarom gebeurt me dit allemaal.
-Je kan kiezen om de positieve uitkomst van dingen te zien.

Deze laatste keuze heeft mijn voorkeur. Het maakt het voor mij makkelijker om op deze manier dingen te accepteren. Wat niet wil zeggen dat ik het altijd begrijp.

‘Waar je niet aan dood gaat, maakt je sterker’, helemaal waar (met wat uitzonderingen natuurlijk) als je de positieve uitkomsten van dingen wil zien.
Maar wat is nou de reden van het alsmaar sterker worden?
Sterker voor wat? Hoe sterk moet men zijn? Voor wat moet ik zo sterk worden?

Sterk gemaakt worden zonder reden is dan zoiets wat ik niet begrijp.
Als er niets aan komt lijkt alles wat ik door heb moeten maken voor niets te zijn geweest.

Wat zit er aan te komen dat ik zo sterk moet worden?
Het leven wat ik nu heb, alles wat ik nu doe heeft ,naar mijn idee, deze mate van sterkte niet nodig.

Wat is de reden der redenen?