Tijdje niet geschreven, ik had er gewoon even geen zin in.

Jaren lang is mijn schrijven verbonden geweest met ziek zijn en ziek ben ik niet meer. Ik was ook bang dat mijn schrijven niet interessant genoeg meer zou zijn nu ik niet meer ziek ben. Maar ik schrijf niet om interessant te zijn. Ik schrijf omdat ik het leuk vind en het ‘nodig’ heb.

Ik moest ook afscheid nemen van alles.
Hoe gek het ook mag klinken, ziek zijn voelde bijna ‘fijn’. Als je zolang ziek bent gaat het ‘normaal’ voelen. Je voelt je veilig binnen je ziek zijn. Je weet waar je grenzen liggen.
Als je je dan eindelijk goed genoeg voelt om weer dingen te gaan doen moet je die grenzen over, je moet durven, je moet het vertrouwen in jezelf weer vinden.

Eerst voel je je in de steek gelaten door je eigen lichaam. Dan ben je verbijsterd over hoe sterk je lichaam eigenlijk is in het helen van alles. Je weet van binnen dat je er sterker uit bent gekomen maar het in de praktijk brengen is best eng.
Wat als ik me vergis? Wat als mijn lichaam me weer in de steek laat?

Je neemt een soort afscheid van alles wat was om vertrouwen in jezelf te kunnen vinden. Terug denken aan alles waar ik doorheen ben gekomen brengt de nodige emoties met zich mee. En dit alles valt soms zwaar.

Wat voor richting ik ga geven aan mijn blog, waar ik het over ga hebben of hoe vaak ik zal schrijven. Ik weet het niet.
Wat ik weet is dat ik het fijn vind om te schrijven. Ik voel me er goed bij.
Ik voel me weer goed.

Dus…….. We zien wel.