Na het overleven van een hersenbloeding en operatie via schedelluikje,denken een hoop mensen dat ik het leven meer ben gaan waarderen.

Nee dus……..

Niet dat ik het leven niet waardeer, en ik ben zeer zeker blij dat ik alles overleefd heb, maar meer genieten van een vlinder of zonsondergang,nee.

Dit kon ik voor dit alles ook al, genieten van wolken bijvoorbeeld, weinig mensen weten/wisten dat ik van de gewone dingen genoot, maar dat deed ik dus al.

Wat er wel veranderd is, is dat ik een groter “dit pik ik niet meer” gehalte heb gekregen.

Dit betekent niet dat ik overal schijt aan heb gekregen, maar wel meer vastberaden om dat te doen wat ik wil, of in ieder geval niet meer te accepteren wat ik niet wil.

Ook meer vastberaden om mezelf te zijn, en als iemand het niet aan staat, jammer dan. Ook niet ten koste van anderen, maar in ieder geval positief voor mezelf.

Dit zal voor velen als “normaal” worden beschouwd, voor mij dus niet.

Een gedeelte van mij was “mezelf”, het andere gedeelte was verborgen, niet interessant genoeg voor anderen , dacht ik.

Maar mezelf zijn valt best mee, een hoop mensen mogen me wel geloof ik, and thats an understatement ha ha ha , alleen mijn jongens en ik weten wat ik daarmee bedoel.

Dus het leven meer waarderen door alles wat er gebeurt is, nee…….., wel ga ik het leven meer waarderen omdat ik nu mezelf ga zijn.